Camı açtığımda
Terkedilmiş sokak lambaları göz kırptı
Karanlığa sığınmış bir ev
Hem çok yakın hem de uzaktı
Meltem hiç sormadan giriverdi içeri
O eşsiz şefkatiyle
Gökyüzüne merhaba dedim
Sustu yıldızlar
Ben yine de dinledim
Gece hep konuşuyordu hasrete dair
Sen düşünüyordun
Sessizliğin payına düşen ise sadece beklemekti
İki ömür içinde
Yüzlerce hayat biçiyordu ağaçlar
Tatlı tatlı salınıyordu yapraklar
Kaldırımlar sevdanın ayak izinde
Yürüyordu kendince
Yüzüme yerleşmeden mutsuzluk
Birden elini tutuverdim
Ve kokladım saçlarını
Buram buram memleket kokuyordu
Milyonlarca oksijen soluyordum
Sarılmaların yurdum kadar sıcaktı
Gece seni
Sen sessizliği taşırken kalbime
Ben yeniden sessizlik doğurdum
İçinde fiyakalı bir yalnızlık gezinirken
Gülümsedim bilgece
Biliyordum
Bundan böyle sen geceye daldıkça
Gece beni soyundukça
Sessizlik çok sesli bukleler gibi
Düşecekti alnımıza
Tek kurtuluşumuz
Çocuklarımızın isimleriydi
Deniz, Nehir, Özgür ve Su
Neredesiniz...
Paz Ekim 25, 2009 2:04 pm
